Weer een rustig weekje

Zo, Bas hoog in de lucht, de kindjes in bed, tijd om de blog bij te werken.

Wederom een easy week. Maandag geen bijzondere dingen gedaan. Evenals dinsdag, woensdag en donderdag eigenlijk. Dinsdag nog wel even om 16.00 uur met Pauline afgesproken bij de Starbucks. Wij lekker aan de koffie en de kindjes konden spelen. Haar dochter Robyn ligt dan nog wel in de wagen, maar genoot zichtbaar van alle aandacht. Jill vond Robyn namelijk erg interessant. Verder zijn we deze week veel buiten geweest. Het voorjaar is hier echt begonnen. ’s Morgens is het nog wel wat fris, maar de afgelopen dagen kon ’s middags de korte broek aan. Gewoonweg zalig. Ik heb eigenlijk de hele week ’s middags niets anders gedaan dan op het balkon zitten met een boekje. Niet echt productief, maar wel lekker. ‘s Morgens konden we ons goed vermaken in de speeltuin, met boodschappen (of schootbapjes zoals Scott ze noemt) doen of we zijn weer op de bouwplaats gaan kijken hier vlakbij. Scott blijft dat echt geweldig vinden. Maandag- en woensdagavond nog in de sportschool geweest, want ja ook dat moet ik bijhouden.

Donderdag zijn we, aan het eind van de dag, nog naar een dokter geweest. Scott blijft maar hoesten en dat is toch heel vervelend. De praktijk zat circa een kwartiertje verderop en na een belletje konden we daar voor vijven terecht. Na alle benodigde papieren te hebben ingevuld en 90 dollar te hebben afgetikt konden we in een soort polikamertje plaatsnemen. De arts die kwam was erg aardig, maar wat gehaast. Hij begon met Scott zijn oren en constateerde een oorontsteking. Ondertussen zat Scott in zijn ogen te wrijven en melde dat hij zere ogen had (hadden wij hem nog nooit over gehoord). Enfin, de dokter vernam dat ook en constateerde een ooginfectie. Toen wij hem er op wezen dat we hier eigenlijk voor de nare hoest waren, luisterde hij snel naar zijn longen en keek in zijn neus. Daarop melde de arts dat hij een zware verkoudheid had en zeer veel last van snotterigheid. Van de praktijk kregen we samples voor de oorontsteking en de hoest. Voor de ooginfectie moesten we druppels halen bij een plaatselijk apotheek. Dat dan ook maar meteen gedaan en om 18.00 uur waren we weer thuis. Bas alleen gegeten met de kindjes want ik had om 18.30 uur een afspraak bij de kapper. Deze keer alleen even bijgepunt en verder leuk in model geföhnd. Het jammere is alleen (en de meeste vrouwen weten dan wel wat ik bedoel) is dat je het thuis niet zo voor elkaar krijgt als bij de kapper. Maar goed, het zit nu in ieder geval weer beter als na het permanenten. Blij dat jullie me toen allemaal niet gezien hebben!

Vrijdag was het weer tijd voor school. Scott heeft er nu echt zin in ’s morgens en dat is erg prettig. Hij komt ook altijd weer blij de klas uit om 12.00 uur. Ze doen erg leuke dingen met de kinderen en spelen niet helemaal vrijblijvend. Alles wat er gedaan wordt staat in verband met een thema. Dat thema wordt uitgedragen door vriendje Puk (een pop). Elke week dus weer wat anders en soms een paar keer hetzelfde thema. Leuk om te zien en te horen. Ondertussen ben ik met Jill inkopen gaan doen bij de GAP. Dit blijft de favoriete winkel van moeders. Zowel Scott als Jill hebben een groeispurt achter de rug. Daarbij moeten ze natuurlijk wel wat voor de zomer hebben, want zoals het er nu naar uitziet kunnen we hier echt nog wel een paar weken in t-shirt en korte broek. Goed geslaagd en met een volle tassen Scott opgehaald en naar huis.

Vrijdagavond zijn we met David en Charla wezen uiteten. Lisanne kwam oppassen, we zijn echt heel blij dat we haar gevonden hebben. We zijn naar het Sun*Dial (http://www.sundialrestaurant.com/mosedavis.php) restaurant geweest. Boven, in de top van het vijf na hoogste gebouw van Atlanta, is een restaurant gevestigd. De buitenste ring, waar je zit te eten, draait rond waardoor je een fantastisch uitzicht krijgt over geheel Atlanta. We hadden prachtig en helder weer, dus het was super. Daarnaast was het eten heerlijk. Wederom weer een zeer geslaagde avond met onze Amerikaanse vrienden.

Zaterdagmorgen naar de Cumberland Mall geweest. Scott een noodluier aangegeven want die was toch aan de diaree. De buikgriep is toch niet iets typisch Nederlands denken we nu. We moesten een broek ruilen die ik op de gok had meegenomen voor Bas. Ook wilde ik, om het geheel gelijk compleet te maken, zomerschoentjes voor de kindjes. Om 12.30 uur liepen we met een nieuwe broek, 4 paar schoenen (ja, mama zag natuurlijk ook weer wat) en een headset het winkelcentrum uit. Die headset was nodig voor het skypen. Onze derde telefoon begaf het namelijk donderdag. We hebben geprobeerd hem nog te ruilen. Maar helaas, de garantie liep af op 24 januari j.l. en verder was er nergens meer zo’n telefoon te krijgen. Dus nu maar verplicht als een telefoniste bellen naar Nederland. Het is niet anders. Zaterdagmiddag grote boodschappen gedaan, gesopt en ’s avonds gesport en voor de buis waar er niet zoveel aan was. Ook ging hier toen de klok een uur vooruit dus het was al snel 23.30 uur (we schelen dus voor 3 weken 5 uur met Holland).

En nu dan zondag. Alles ging eigenlijk wel voorspoedig totdat we in Scott zijn kamer een uitbraak van vliegen hadden. Jeetje, wat was dat naar. Moet je natuurlijk net mij voor hebben! Ze kwamen uit een kier in het raamkozijn. Ik denk dat ik er ondertussen wel 200 heb opgezogen. We hebben eerst het noodgevallen nummer van het complex gebeld, maar daar gaven ze geen thuis. Of in zoverre, pestcontrol valt niet onder een emergency. Toen zelf maar wat gehaald. Scott tijdelijk bij ons in bed en Bas op naar de Publix. Daar hadden ze het natuurlijk niet, dus wielen gekeerd en op naar de Home Depot (zeg maar Gamma). Twee bussen van een één of ander spulletje gehaald en gelukkig dat vonden ze niet fijn. Maar ondertussen zaten ze wel door de hele slaapkamer. Dus bed en nachtkastjes van de kant, bed verschoond en alles schoongemaakt. Ja, zo loopt de zondag weer anders dan gepland. Tussendoor snel de koffers ingepakt want Bas werd om half vier opgehaald door David.

Bas is dus nu vertrokken en sta ik er 4 dagen alleen voor. Het is wel een beetje vreemd, maar ik denk meer voor Bas als voor mij. Hopende dat het van de week niet zulk prachtig weer is ga ik maar weer eens scrapbooken (ligt ook alweer een weekje stil) en wil ik hoognodig een paar mensen terugmailen c.q. bellen. Er moeten nog wat kaartjes de deur uit en verder is er natuurlijk gewoon de was, strijk, stofzuiger en sopdoek. Ik verveel me dus nog niet. Wel merk ik dat de mensen die hier langer zijn of die er net zijn en langer blijven hun eigen leven krijgen. Ze hebben of krijgen het veel drukker dan ik. Gaan overal op en aan en dat doen ze natuurlijk goed. Maar juist dan merk je dat je insteek heel anders is. Wij blijven hier maar een half jaar en dan ga je bijvoorbeeld niet op toneel of Scott naar een Amerikaanse school sturen. Maar nogmaals het is en blijft een hele bijzonder ervaring. En als ik straks eenmaal thuis ben, zal ik ongetwijfeld nog wel eens met weemoed terugdenken aan de tijd hier!