Ditjes en datjes

Hallo allemaal,

Hier weer eens een berichtje vanuit een zonnig Atlanta. Ja, want dat is het hier nog steeds. Het is wel koud. 's Avonds en 's morgens is het rustig min 7, maar als eenmaal dat zonnetje begint te schijnen.... Dan is het echt geweldig, net wintersportweer. De temperatuur loopt op zo'n dag snel op tot een graad of 15-20 en in de auto moet je de airco dan al weer aan doen. Wel heel lekker, maar ook een beetje vreemd hóór. We missen het winterseizoen in Holland niet echt, maar kerst met dit weer is toch een rare gewaarwording.

Afgelopen maandag is Mandy met Bjorn op bezoek geweest. Ze bleven gezellig de hele dag. Kindertjes 's middags lekker geslapen en wij in de zon op het balkon heerlijk zitten kletsen.

Dinsdag was natuurlijk de dag van de sint. We hadden een bovenbuurvrouw bereidt gevonden om op de deur te bonzen (werd een bescheiden klopje), wat pepernoten naar binnen te gooien en de cadeautjes achter te laten. Het ongeloof op Scott zijn snoet (zie foto bij vorig bericht) was prachtig en het waren een paar erg leuke uurtjes.

Woensdag na een aantal boodschappen wezen lunchen met de kindjes bij Atlanta Bread. Een leuke zaak, maar druk. Als het ook maar even kan eet iedereen hier echt buiten deur. Bij elke restaurant of cafetaria staan de parkeerplaatsen afgeladen vol.

Donderdag niet veel bijzonders gedaan. Hoewel ik natuurlijk ook hier gewoon een huishouden heb. Het schoonmaken, wassen, strijken en boodschappen doen gaat hier gewoon door, helaas. Daarnaast de kindjes en het mailen, bloggen, skypen, msn'en, sms'en en bellen. Ik heb het gewoon druk. Ook probeer ik twee keer in de week te sporten. Ze hebben hier een minisportzaaltje en daar breng ik dan zo'n anderhalf uur door. Bas sport twee keer in de week op het werk. Mijn fotoproject staat dus nog steeds in de kast en op 1 kaartje na, voor thanksgiving, heb ik niet meer gesneden. Oja, ik ben donderdagavond nog wel naar de pedicure en manicure geweest. Die vindt je namelijk ook op elke hoek van de straat. Wel lekker, maar niet heel bijzonder en binnen 45 minuten stond ik weer buiten, maar wel met mooie nagels! Ziet er echt mooi uit, maar is niet handig met schoonmaken :-).

Vrijdag Scott naar school gebracht. Ook dit keer was het weer huilen, maar zodra ik uit het zicht ben drogen de tranen begrijp ik van de andere moeders. Wel hebben de juffen verteld dat het opvallend is dat Scott niet met de andere kindertjes wil spelen. Hij kijkt toe en blijft in een hoekje staan. Ook tijdens het vrij spelen, als de juffen het aanliggende lokaal gaan opruimen en de kinderen daar niet mogen komen, blijft hij in de deuropening staan. "Scott kijken naar juffen", zegt hij dan. Ik heb gevraagd wat ik daar eventueel aan kan doen, maar het is waarschijnlijk een kwestie van gewenning. Voor de rest doet Scott overal aan mee en had hij zijn eerste werkje mee naar huis; stukjes appel en brood voor de vogels geregen op een ijzerdraadje. Super! Als Scott naar school is ga ik met Mandy wat doen, want zij kan vanwege de afstand niet even naar huis rijden. Deze keer ging Saskia (de moeder van Joost) ook mee. Ze had een ochtend vrij genomen van haar werk. Saskia woont hier al 10 jaar en is getrouwd met een Amerikaan. Ze hebben 1 zoon en blijven permanent in Amerika. We zijn eerste naar de Wallgreens gereden. Een kerstboom gekocht voor in huis, want helemaal niks is ook zo wat. Daarna koffie met wat lekkers gedaan. Elke keer gaan we een andere winkel bekijken en soms doen we dan ook nog koffie. Ja, het shoppen hier is echt een groot iets. Maar ze hebben dan ook veel, heel veel winkels. Wij proberen elke keer wat anders te zien, want echt culturele uitstapjes zijn niet dichtbij school. En we moeten toch weer om 12.00 uur de kindjes op halen.

Bij Solvay kwam zaterdagmorgen de kerstman. Ook Scott en Jill waren hier voor opgegeven. Nadat we een klein half uurtje in de rij hadden gestaan waren we eindelijk bij Santa. Helaas, Scott ging onder ging beding op schoot en Jill zetten we neer, maar begon meteen te brullen. Nee, niet echt een leuke, eerste kennismaking met deze mijnheer. Gelukkig kregen ze wel een cadeautje (dat was wel weer fantastisch voor ze) en op weg naar buiten nog een kerstsok met daarin lekkers. De ochtend was weer voorbij. Zaterdagmiddag boodschappen gedaan en kerstspullen voor in de boom gehaald bij de Dollar Tree. Dat is een winkel met alles voor 1 dollar. Het stelt natuurlijk niet zoveel voor, maar ik wil ook niet voor honderd euro gaan uitgeven aan kerstspullen. We nemen het namelijk toch niet allemaal mee naar huis. Zaterdagavond kwam Mandy oppassen. Wij gingen naar een party 'to celebrate the holidays' bij de baas van Bas zijn manager. Dat is hier heel normaal. Je krijgt een uitnodiging met datum en tijd. Nooit op de aangegeven tijd komen, altijd een half uur daarna of waarneer je het beste uitkomt. Dan blijf je zo'n twee uurtjes en ga je weer naar huis. Er is een tafel vol met kleine hapjes en er is wijn, bier en frisdrank. Wel staat iedereen en voor diegene die mij wat beter kennen; dat houd ik niet zolang vol. Dit was heel informeel, maar er schijnen ook party's te zijn die heel chic zijn. Enfin, het was leuk om Bas zijn naaste collega's te ontmoeten en ook trof ik daar Cindy aan. Cindy komt uit België, was met man Frank mee die ook bij Solvay werkt, al is dat op inhuur basis. Cindy werkt als leerkracht op de Nederlandse school (wat is het toch een kleine wereld :-), maar zij staat voor de oudere kinderen. Het was dus ook erg leuk omdat we gewoon even in onze eigen taal konden kletsen. Verder is Cindy een goede vriendin van Pauline en dat is ook weer erg toevallig. Pauline heeft namelijk met mij contact gezocht via de mail. Ze zag dat ik toegevoegd was aan de kletskoppenlijst. Wat dat precies inhoudt weet ik ook nog niet, maar eenmaal in de maand komen een aantal Nederlandse dames bij elkaar om ...... te kletsen, eten, whatever. Ik heb me daar voor opgegeven, maar moet de eerste bijeenkomst nog meemaken, dus wordt vervolgd. Goed, ik was bij Pauline gebleven. Pauline schijnt zo'n beetje hier om de hoek te wonen. Dat is voor Amerikaanse begrippen heel dicht bij. Ze is net bevallen van een dochtertje en vroeg of ik een keer zin had om koffie te drinken. Altijd natuurlijk; morgen ga ik naar haar toe.

Zondagochtend naar het bos geweest. Wederom een stuk gewandeld, deze keer over wat betere paden. Al ging het wel omhoog en omlaag. We hadden nu een ander gedeelte langs de Chattahoochee River uitgezocht. Ook hier weer erg mooi. Zondagmiddag de kerstboom opgezet. Dit met hulp van Scott want die kon niet slapen. Dat gebeurt de laatste tijd ook regelmatig. Hij mag van ons dan wel opblijven, alleen na zessen is het dan een klein draakje en dat is wat minder. Aan de andere kant loopt het slapen 's middags natuurlijk langzamerhand af. We zien wel, nu ligt ie tenminste lekker te tukken en zit ik al weer twee uurtjes achter de computer. Ja, het vraagt heel veel tijd, maar niks horen of van ons laten horen is ook niet leuk. We zien jullie comments nog steeds met veel plezier tegemoet.



Verder zijn er bij Jill deze week twee kiezen doorgekomen. Dat verklaart de vele ontplofte luiers en het slechte eten. Op dit moment kan ze er ook wat van en de wasmachine staat niet stil. Er zal dus nog wel wat aankomen. Rot hóór dat tanden krijgen. Ze zit inmiddels op 1 knie en het andere beentje gaat dan gestrekt naar de zijkant. Zo kan ze net boven de salontafel komen en precies alles bekijken. Als je er neerzet blijft ze wel even staan, maar uit zich zelf kan ze het nog niet. We kan ze sinds verleden week zelfstandig in zithouding komen, dus dat is alweer een stapje.

Scott is momenteel erg aan het boeven. "Ik wil niet", is de nieuwste ontdekking. Ik wil niet: jas aantrekken, eten, slapen, mee naar de winkel, uit bed, in bad, tandenpoetsen, schoenen aan en noem alles maar op. Het is een fase, we weten het. Maar af en toe is het verdomd lastig. Vanaf 6 december heeft Scott 's middags geen luier meer om. Op twee foutjes na gaat het hartstikke goed, dus daar zijn we supertrots op (vamiddag helaas de derde fout).

Nou luitjes, dit was het wel weer even. Tot horens en veel liefs van ons vieren.