Update-je

Goedendag lieve mensen,

Wat is het toch heerlijk om jullie reacties te vernemen. Alle comments lezen we met veel plezier. Het is echt fijn om van jullie wel en wee een beetje op de hoogte te blijven. En al lijkt het voor jullie niets wij vinden het erg leuk om op de hoogte te blijven. Al is het over het feit dat Annie en Kees weer veilig terug zijn uit Denemarken, Jo en Er heerlijk hebben kunnen uitslapen na Sint Maarten (hoe doen jullie dat toch; 9.00 uur Thierry wakker), Tara al weer een hele meid wordt, Chris aardig begint te praten (geweldig die opmerking tegen Serra), Roos van alles tegelijkertijd last krijgt en Nelly het druk heeft gehad met afbellen van de kleintjes op zaterdag, het is super (we kunnen niet alles opnoemen hóór). Het is voor ons onmogelijk om iedereen persoonlijk bericht terug te geven, maar we lezen alles. Zowel op de blog, als de zonnet-accounts en de hotmail. Jullie genieten van onze verhalen, maar wij niet minder van die van jullie.

Hier begint het dagelijks leven aardig z'n ritme te vinden. Afgelopen weekend hier en daar boodschappen wezen doen en zoals we al eerder schreven daar ben je niet zomaar mee klaar. Niet alleen omdat ze zoveel hebben, maar ook omdat je voor bepaalde dingen dan toch weer ergens anders naar toe moet en dat is vaak niet om de deur. Alles is hier gericht op shoppen met de auto. Parkeerplaatsen zijn er dan ook overal en in overvloed. Voor Scott hebben we een paar nieuwe schoenen gekocht. Cars (van de film) schoenen met lichtjes. Helemaal geweldig vondt hij het. Bij de Hallmark winkel alvast het kerstmisitem gekocht. Dit wordt voor ons een collectorsitem, want thuis hebben we er al drie staan. Elk jaar komt Hallmark namelijk met een nieuw soort, ja hoe noemen we dat eigenlijk, speelgoed op de markt. Bij drie Hallmark kaarten mag je het dan voor de helft van de prijs kopen. En omdat het verleden jaar op het eind geheel uitverkocht was, moesten we er dit jaar maar vroeg bij zijn.

Stomste fout deze week was de koop van bietjes. De bietjes uit blik waren niet te eten, dus Sabina dacht 'dan koop ik toch verse bietjes'. We moeten ze dan wel zelf schoonmaken, koken, raspen, nu jullie weten het natuurlijk wel. Helaas heb ik nooit goed naar mijn moeder geluisterd (ja ik weet het mam, had ik maar beter opgelet) en dus niet naar de prijs gekeken. Toen ik ging afrekenen, moest ik toch wel even slikken. Nog geen pond bieten voor $ 8, dat is omgerekend € 6,40. Dat moeten toch wel hele lekkere bietjes zijn. Nou ja, leren we ook weer van. En als we het dan toch over foutjes hebben; ik heb deze week het beddengoed gesloopt. Althans, in zowel Scott zijn sprei/deken als in die van ons zit een (flinke) scheur. Op je bed hier ligt namelijk een soort van sprei/deken/dekbed. Je bed is dan geheel in kleur op elkaar afgestemd. Dit kan, volgens de labels, in de wasmachine. Nadat ik die van Scott had gewassen ontdekte ik al een scheurtje, maar ach we konden zien dat dit geen nieuwe deken was, dus misschien zat het er al. Vervolgens onze deken in de wasmachine gestopt en wat er toen gebeurde. Als eerste kwam het water boven uit de wasmachine lopen. Bijkeuken blank, niet fijn. Vervolgens eruit gehaald en toen ontdekte we dat er ook hier, nu een flinke, scheur in zat. Ik baalde ontzettend, want alles zag er keurig uit toen we hier kwamen en dan wil je het niet stuk achterlaten. Maar goed, Bas heeft toevallig net een gesprek met Joanne gehad (P&O Solvay Amerika) en zij melde dat die gewoon moest kunnen. We moeten dus contact opnemen met Fred Lemon & Associates. Zij hebben hier het huis ingericht. Kunnen we ook gelijk melden dat de vaatwasser niet echt goed schoonmaakt en omdat het hier vaak nog lekker weer is zouden we wel twee buitenstoeltjes willen hebben. Wordt vervolgd.

Afgelopen dinsdag met Charla (de vrouw van Dave) en twee van hun kinderen naar de dierentuin geweest. Het was prachtig weer en we liepen zelfs in ons t-shirtje buiten. Het was een hele mooie, schone dierentuin. Ruim twee maanden terug is er een baby panda geboren. Helaas was deze nog niet buiten. Dit gebeurd pas begin februari, op z'n vroegst. Chase, de middelste zoon, was hier erg verdrietig om. Hij wilde perse de baby panda zien. Maar na een snack en een ritje in de trein was het verdriet al weer over. Scott en Jill vonden alles prachtig. Het was heel leuk om te zien hoe de kinderen met elkaar communiceerde. Eigenlijk niet dus, maar donderjagen is bij elk kind hetzelfde. William (de jongste zoon en dezelfde leeftijd als Scott) vond het heel moeilijk dat Scott hem niet begreep. En als je Chase uitlegde dat hij engels spreekt, ontkende hij dit direct. Dat vond hij toch zo raar. Maar goed het was leuk om zo met elkaar op stap te zijn en het maakt het voor Thanksgiving misschien iets makkelijker. Dan zijn we namelijk bij Dave en Charla uitgenodigd voor het diner. Heel erg leuk en we zullen jullie daar ook zeker over berichten, want we verwachten natuurlijk wel zo'n grote kalkoen op tafel.



Woensdag heeft het hier de hele dag geregend. Niet een klein beetje, maar het regende continu hard. Omdat we toch wel in heuvelachtig gebied zitten, stroomde het hier naar beneden. Ik heb er weinig last van gehad, want toen de kinderen 's middags op bed lagen heb ik mijn snijspullen gepakt. Lekker begonnen aan een thanksgivingkaart voor Charla. En als ik eenmaal aan het snijden ben vliegt de tijd. Donderdag was het ook nog grauw. Even naar de Wal*Mart geweest voor shoenveters en schoenpoets en toen gauw weer naar huis. Al met al 2 uur onderwerg, maar dat mag de pret niet drukken. Je bent bezig om het zo maar te zeggen.

Vanmorgen Scott voor de derde keer naar school gebracht. Was het de vorige keren dat hij op school pas begon met huilen, nu wilde hij niet eens van thuis mee. Dikke tranen. O, wat doet je moederhart dan toch zeer. Ook op school was het niet veel beter. Niet uit de auto willen en in de klas niet van mijn zijde te krijgen. Op slot moet je dan toch weg. Achteraf heeft het nog even geduurd de tranen, maar daarna heeft Scott lekker meegedaan. Ik was ondertussen met Mandy (de moeder van Björn, klasgenoot van Scott) naar een winkelcentrumpje gereden. Een hele leuke vrouw die hier nu vier maanden is. Haar man heeft getekend voor drie jaar bij de Firma Meyn uit Oostzaan. Ze belde me afgelopen maandag omdat ze uit ervaring wist dat de eerste maand nooit de telefoon gaat. Heel lief. Lekker koffie gedaan (wat een huisvrouwen leven hé?!) en wat gewinkeld. Jill had alleen erg last van krampjes (gisteren voor het eerst druiven gegeten, zal het daar aan liggen?) en heeft wel drie poepbroeken gehad. Ze was dus niet echt tevreden, maar we moeten zeggen dat ze over het algemeen aardig is bijgedraaid. Ze kan zich echt heel goed vermaken 's morgens, ze is dan zo ontzettend lief aan het spelen. 's Middags is het niet meer huilen als ze naar bedje gaat en ook 's avonds slaapt ze nu snel in. Helemaal goed dus.

En nu komen dan straks onze eerste gasten. We hebben er ontzettend veel zin in. We hebben allemaal leuke plannentjes bedacht, maar daarover volgende keer meer. Het is in ieder geval zo fijn om de eerste ervaringen en indrukken te kunnen delen met vrienden. We gaan voor een fantastich, zonnig en plezierig weekend, maar dat komt wel goed als je het mij vraagt.


Veel liefs, Sabina, Bas and a big hug from Scott and Jill

P.S. De duizeligheid is zo goed als over, ook erg prettig!