The first week

De eerste week zit erop. Het was een week vol ontdekkingen, leren, uitproberen en opslaan. We waren dan ook (en zijn nog steeds een beetje) ontzettend moe. Elke avond om 21.00 uur ging en gaat het licht uit. Voordeel is dat we dan ook wel weer op tijd wakker zijn, alhoewel ik kan beter zeggen gemaakt worden. Het is hier namelijk wel erg gehorig en overdag heb je daar geen last van, maar 's morgens vroeg (5.30 uur) vind ik dat toch wat minder. Als de bovenburen naar het toilet gaan, lijkt het net of de stortbak over ons hoofd wordt uitgestort en zachies lopen (misschien proberen ze het wel hóór) is er ook niet bij. Enfin, het zal wel wennen.

Ook het boodschappen doen kost veel energie. We zijn de afgelopen week wel tien keer naar de supermarkt geweest. Dan weer voor dit, dan weer voor dat. Op vrijdagavond ben ik voor het eerst alleen gegaan met de auto (ja, ja, ik durfde het aan). Ik was om 18.30 uur in de supermarkt en liep er om 21.00 uur weer uit; gebroken. Voordat je alles hebt ontdekt en gelezen. Gaan jullie maar eens opzoek naar nootmuskaat en dan zoeken in stellages met honderden potjes. Of probeer eens ketjap te vinden. Het is niet niks, alles is groot en veel. Wel heb ik wat 'hollandse' groente gevonden. Van de week eten we bloemkool, witlof en broccoli. De mevrouw achter de kassa vroeg zich af wat de witlof was, ze had het nog nooit gezien. Geweldig! Tevens hebben we eindelijk lekker brood gevonden. Ook leuk is dat je in de supermarkt toch wel gauw contact hebt. In Nederland heb ik eigenlijk altijd haast en zijn de boodschappen een must. Nu stond ik bij het water en een grote, dikke Amerikaan melde dat je toch niet ging betalen voor water. Ik moest lachen en vertelde hem dat ik het water hier uit de kraan niet te drinken vind. Het kan wel, maar er zit een chemisch smaakje aan. Hij vroeg waar ik vandaan kwam, want hij merkte mijn accent op. Toen ik vertelde uit Nederland werden vrouw en kinderen erbij geroepen en hebben we even staan praten. Ik werd wederom welkom geheten, een prettig verblijf toegewenst en als ik dit al een grote Publix (naam van de supermarkt) vond, moest ik eens een paar kilometer verderop gaan kijken. Oké, het mag dan oppervlakkig wezen het is toch wel leuk. En wat de grote van de supermarkt betreft, het is ongeveer tweemaal zo groot als de 'oude' Dekamarkt in Middenwaard en bovendien 5 minuten met de auto dus lekker dichtbij. Nee, ik denk dat dit wel onze huisleverancier wordt, alhoewel het ook leuk shoppen is bij Wal*mart. Die hebben echt alles. Niet alleen levensmiddelen, maar ook kleding, potten en pannen, meubels noem maar op. Opvallend in de supermarkt is dat de cassieres staan en dat alles voor je wordt ingepakt (aan plastic tasjes hier geen gebrek) en als je mazzel hebt lopen ze nog mee naar je auto en zetten ze het er voor je in. Echte service waar je ze niet voor hoef te tippen. Gelukkig maar, want de levensmiddelen hier zijn niet echt goedkoop. Alle overige artikelen wel (zoals kleding, meubels, etc), maar voor je eten moet je echt wel betalen. Daarom gaan veel Amerikanen dus ook uiteten, want het maakt niet of je nu thuis eet of buiten de deur. De kosten zijn hetzelfde. Gisteren zijn wij voor het eerst uiteten geweest en met z'n vieren waren we nog geen 40 dollar kwijt. Geen geld! Bovendien sta je bijna binnen een uur weer buiten, dus met kinderen geen probleem. Erg gezellig is het niet, maar wel makkelijk.

Bas is inmiddels begonnen op zijn nieuwe oude werkplek. Hij had woensdag nog niet veel zin, maar er is genoeg werk en hij kreeg een heel warm welkom. De start was dus goed en dan komt de zin vanzelf. Nu de tweede week van start is gegaan en hij gesproken heeft met zijn baas welke projecten hij gaat doen, is het enthousiasme weer geheel terug (het was niet echt weg hoor, maar zo'n eerste week heb je toch een beetje vakantiegevoel).

Verder moet ik een nieuwe ritme proberen te vinden. Het is wel gek hóór. Je neemt je eigen gezin mee, met je eigen gewoontes en toch ben je van slag (en dat is niet bevoordelijk voor zo'n gewoontedier als ik). In huis ben ik nog erg zoekende. Ik ben heel erg duizelig in het appartement en dat is niet leuk. Dit komt waarschijnlijk daardat mijn oog/evenwicht coordinatie niet juist is. De weg voor ons huis loopt namelijk af naar beneden omdat we op de voet van de heuvel zitten. Ook de keuken is niet helemaal recht geplaatst en zijn de vloeren niet helemaal recht. Op allerlei plekken in huis ben ik dizzy en ik kan je vertellen dat is echt niet fijn. Daarnaast mis en miste ik toch wel veel dingen (een droogrekje, wasknijpers, waterkoker, etc) en moet je ook leren hoe hier de wasmachine (rare dingen hier), droger, kookplaat enzovoort werkt. Leren, leren, leren dus. Maar alles went en het gaat met de dag beter. Ik begin aardig te wennen. Ook met skypen, msn'en, bloggen en mailen ben ik druk in de weer. Daarover wil ik nog wel even zeggen dat wij het ontzettend leuk vinden jullie reacties te lezen. Het is super om op deze manier op de hoogte te blijven van jullie wel en wee. Daarnaast wil ik even de reactie van Danielle en Damian uitlichten. Wat gaaf om wat van jullie te horen. Ik kan alleen niets terugmailen want ik heb geen adres en ik kan ook jullie weblog niet vinden. Maar nogmaals super tof om wat van jullie te vernemen. De techniek staat ook voor niets hé!?

Afgelopen weekend zijn we ook nog op zoek geweest naar een auto voor tante Sabien, maar helaas. Bas had wat gezien en was daar met een collega naar toe gereden. Ze belanden zo'n beetje in de achterbuurten van Atalanta. Dave was hier nog nooit geweest en melde dat hij er ook niet zo snel meer zo komen. De auto's waren niets. Of aan de buitenkant met deuken en gebladerd of van binnen heel smerig. Ik mag nu twee weken Dave zijn nieuwe auto lenen, want die gaat voor twee weken naar Nederland. Vandaag neemt een andere collega van Bas zijn tweede auto mee, want die wil er vanaf. Hopenlijk is dat wat.

Tot slot nog even over het weer. 's Nachts is het hier om en nabij het vriespunt. Overdag komt dan meestal het zonnetje en loopt het op tot gemiddeld 14 graden. Heerlijk winterweer dus. Gisteren zijn we met de kindjes naar het park gegaan. Nu, het was meer een bos met een hikepad, maar we hebben even een lekker stuk gelopen. De bomen hebben hier prachtige kleuren en het was zalig. De foto's hierbij zijn van de weg naar de outlets toe, daar kun je goed de verschillende kleuren op zien. Echt plaatjes.

En als allerlaatste wil ik nog even wat zeggen over de verkiezingen deze week. Deze week kan men stemmen op gouverneurs, rechters, scherrifs enzovoort. Overal langs de kant van de wegen staan kleine bordjes met daarop 'vote for ......'. Vrijdag heb ik vreselijk gelachen. Gaan bij ons de kandidaten zelf het land in (doen ze hier ook wel denk ik), de aanhangers van hier nemen een bordje ter hand en gaan staan zwaaien langs de kant van de weg. Echt Amerikaans?!

Nu, het is wel weer genoeg geweest (je tikt toch gauw wat uurtjes weg hé?!). Keep in touch en tot gauw.

Dikke kus van Sabina en de rest van de fam