De laatste vanuit Holland

Er zijn alweer een aantal weken verstreken, dus de hoogste tijd voor een up-date. Als eerste wil ik mijn collega's van het hoogheemraadschap bedanken. Zowel mijn (oud) collega's van het voormalig bedrijfsbureau als mijn huidige collega's. Wat ben ik verwend. Afgelopen vrijdag hebben de collega's van het voormalig bedrijfsbureau mij ontvoerd en lekker mee te lunchen genomen in Hoorn. Wat een verrassing en erg gezellig. Een mooie bos bloemen kreeg ik ook nog mee, alsmede wat kaartjes met lieve teksten. Super! Gisteren had ik mijn (voorlopig) laatste werkdag. Ook door de sectorstaf ben ik niet vergeten. Geweldig vind ik de terugtelkalender. Deze gaat zeker mee. Ook hier weer een prachtig boeket bloemen plus een kaart, het lijkt wel niet op te kunnen. Nogmaals bedankt, ontzettend lief allemaal. Het is fijn te weten dat jullie aan ons denken, maar wij niet minder aan jullie hóór!

Ondertussen zijn we op het Amerikaanse consulaat geweest en dat was een ervaring op zich. 's Morgens om 8.00 uur de trein genomen en om 8.45 uur waren we op het centraal station. Lijn 2 naar het Leidseplein, want we waren zo vroeg dat we vandaar wel konden lopen naar het Museumplein. Om 9.15 uur stapte we uit de tram en gingen eerst maar eens een koppie doen bij het American hotel. Een prachtig historisch Art Nouveau hotel met een Grand Café waar je heerlijk kunt vertoeven. Het begon op een feestje te lijken. Om 10.00 uur de voetenwagen genomen en keurig op tijd stonden wij om 10.15 uur aan de poort van het Amerikaanse consulaat. Na een dubbele controle; poort open, poort dicht, controle, oproep om naar binnen te komen één voor één, controle, kwamen we binnen in een overvolle wachtruimte. Maar we mochten gelijk door naar loket 1. Daar was reeds iemand bezig, dus we mochten naar loket 2. Deze mevrouw moest diverse formulieren hebben en natuurlijk zaten die overal en nergens tussen de drie pakketten die wij hadden ontvangen vanuit Amerika. Goed, een stief kwartiertje later en na betaling van vier maal 85 dollar konden we naar een andere ruimte. Hier moesten we ons bij loket 6 melden. Tot onze grote verrassing moesten we hier 500 dollar betalen. Dit was zogenaamde 'fraude prevention fee'. Een fraude belasting dus. Ondanks dat wij hier niets van wisten, betaalden we het gevraagde bedrag want ja je wilt toch graag heen. Terug naar loket 2 waar de mevrouw ons betalingsbewijs in ontvangst nam. Op dat moment keek ik op mijn horloge; 10.55 uur. Als we nu klaar zouden zijn dan hebben we mazzel. Maar nog geen seconde later zei de dame vanachter loket 2 dat wij nu in de wachtruimte mochten plaatsnemen. Ik zal niet herhalen wat wij op dat moment dachten, maar het was niet veel goeds. Enfin, vol goede moed ga je dan zitten, maar na uur begin je het toch aardig zat te worden. Aan de ene kant van mij zat een heer die om 8.30 uur zijn afspraak had en het was 11.30 uur dat ik hem sprak. Daar werd ik dus niet echt vrolijk van. Maar deze heer vertelde dat ze je altijd laten wachten, alhoewel het nu wel extreem was. Links van mij zat een wat oudere heer. Hij begon met de mooie woorden: "ik ben reeds met pensioen, dus ik erger mij niet". Waarop ik antwoorde: "ik niet". De heer kon zien dat ik mij zat op te winden, maar we kwamen samen tot de conclusie dat we er toch niets aan konden doen. Geweldig vond ik zijn levensverhaal dat hij vervolgens vertelde. In het kort; na 57 jaar had hij zijn eerste liefde (die hem toendertijd niet zag staan) teruggevonden in Amerika en volgend jaar gaan ze trouwen (72 en 73 jaar oud). Fantastisch toch! Ondertussen was de heer rechts van mij opgeschoven en kon Bas ook plaatsnemen. Achtereenvolgens werd iedereen voor een "interview" opgroepen bij loket 4. De wachtruimte werd leger en leger en ja hoor als allerlaatste om 12.45 werden we opgeroepen. Na het beantwoorden van een aantal simpele vragen (daar hoeft echt niemand zich druk om te maken in de toekomst) liepen we om 12.55 uur het consulaat uit. We hadden de benodigde stempels gekregen en binnen drie dagen zouden de visums in huis liggen. Echter kwam de postbode de volgende dag al met onze vier eigen handgeschreven, aangetekende enveloppen met daarin de visums. Er was nu niets meer wat het avontuur kon tegenhouden.

De volgende dag met Jill naar het ziekenhuis waar we te horen kregen dat zij overdag uit de spreidbroek mag. Alleen 's nachts en met de slaapjes overdag moet ze in de visser spreider (de flexibele). Binnen 1 dag had ze het kontschuiven ontdekt en nu is het net een kikkertje, ze komt overal. Verder hebben we nog was bezoekjes afgelegd, jaarvergadering KSV gehad, heb ik het secretariaat van de voetbal overgedragen aan Elma Does en zijn we allemaal flink verkouden geweest. En zo zijn we de laatste week op Nederlands grondgebied ingegleden en hebben we nu nog maar drie dagen te gaan. Vandaag de eerste koffer ingepakt, een mijlpaal op zich. Ook komen er dagelijks kaartjes binnen van ooms en tantes, vrienden en bekenden. Langs deze weg heel erg bedankt daarvoor. We vinden het ontzettend lief dat jullie aan ons denken.

Goed dit was het voor deze keer. De volgende blog zal waarschijnlijk vanuit Amerika zijn. Houd jullie goed allemaal en hopelijk tot gauw.

Veel liefs, Bas en Sabina